Wypada, by każdy ministrant w prezbiterium posiadał jakąś funkcję liturgiczną (uchroni to też przed „nudzeniem się” ministrantów). Niewłaściwe jest, gdy jedna osoba wykonuje 2-3 funkcje, podczas gdy kilku ministrantów jest „bezrobotnych”. Stare Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego w pkt. 71 mówi: „jeśli jest kilka osób, które mogą spełniać tę samą funkcję, wówczas nic nie stoi na przeszkodzie, by podzieliły one między siebie różne części tej samej funkcji”. Mnogości funkcji domaga się społeczny charakter liturgii (KL 26).
Spośród funkcji ministranckich można wyróżnić następujące:
ministrant ołtarza:
przynoszący dary ofiarne (minister missae),
posługujący do ksiąg (Mszał itp.) (minister libri),
ministrant kadzidła (turyferariusz),
ministrant łódki (nawikulariusz),
ministrant krzyża (krucyferariusz),
ministrant światła (ceroferariusz),
lektor,
kantor
psałterzysta
